همیشه یه خاطراتی هست که وقتی بهشون فکر میکنی باصدای بلند میگی: وای من چقدر خر بودم!
انگار ما یک نفره ها جایی نداریم میون این همه ادمای جفت
نظرات شما عزیزان:
حتما وصله ی ناجور و بد قواره این روزهای شهریم
انگار ماهایی که تنهاییم حق انتخاب نداریم
انگار وقتی تنهایی باید جواب نگاه های چپ چپ کافه چی ها رو هم تو بدی
نفرین به شهر
به این ادما
لعنت به خاطرات 2نفره ی فرامموش نشده
لعنت به همه چیزهایی که وقتی تقسیم بر 2 می شند بدون باقی مونده میمونه
نفرین به کافه و کافه چی های شهر که همه میزاشو دو نفره چینده
ای خدا دل گیرم از ادمات